home

Tarzan en de Verboden Stad
door Edgar Rice Burroughs

(32)
 


94. Terwijl de koning binnentreedt, kijkt Magra hem met een ijskouden blik aan. "Ga weg!" beveelt zij. Herat lacht haar uit. "Het is niet verstandig van een gevangene om bevelen te geven aan den koning. Ik ben het, die hier te bevelen heeft!" Op dat oogenblik wordt de deur opnieuw geopend en koningin Mentheb staat in de deuropening. "Ga weg hier uit de kamer!" schreeuwt zij tot den koning. "Je hebt mij het lot van dit meisje in handen gegeven, ik zal dus haar vonnis vellen. Morgen zal zij sterven. Heb je het gehoord?" De koning pruttelt wat tegen doch verlaat de kamer. In het land van Thobos is de koningin de koning. Magra wordt alleen gelaten om over haar toekomstig lot na te denken. Als zij toch op de een of andere manier moet sterven, wil zij een poging wagen om te ontvluchten. Ze zal Tarzan van de Apen volgen. De koning van de jungle heeft haar weliswaar steeds genegeerd, doch dat is haar eigen schuld geweest, en het eenige wat zij wenschte is, bij hem te zijn, opdat hij haar zal kunnen beschermen. Dien nacht pleit Magra tegen Thetan. "Ik zal U helpen", verzekert hij haar, "omdat U met Tarzan bevriend bent en omdat Tarzan mij het leven heeft gered. Volg het pad aan de westzijde van het meer. Dat loopt naar Athair — en mogelijk naar den dood door de handen van de wilde Athairianen!"



95. Thetan's kennis van de geheime paden maakt het Magra mogelijk, dat zij ongezien de cel van Gregory kan bereiken. Onmiddellijk is deze bereid tezamen met haar te trachten te ontkomen. Iedere daad, hoe gevaarlijk ook, is beter dan het doelloos afwachten. Eenmaal buiten het paleis, volgen zij het pad, dat naar Athair leidt. Zij begrijpen wel, dat zij waarschijnlijk regelrecht hun noodlot tegemoet loopen, maar zij aarzelen niet, want zij willen liever sterven met hen, die hun dierbaar zijn, dan alleen het leven nog voort te sleepen...
Frederik Gregory zou radeloos van angst zijn geweest, als hij op dat oogenblik Helen had kunnen zien, die door Tarzan schijnbaar levenloos uit het water wordt getrokken. De aapman past kunstmatige ademhaling bij haar toe. Gelukkig leeft zij nog! Zij kan goed zwemmen en is de laatste oogenblikken op haar rug gaan drijven om nog zooveel mogelijk van de laatste restjes lucht te kunnen profiteeren. Vlug helpen de beide mannen haar in het waterpak. Daarna brengt Herkoef hen weer over den bodem van het meer. Doch de ptomen, die hen achtervolgen, ontdekken hen en rennen hen achterna, om de drie menschen weer gevangen te nemen. In de stilte die er op de groote diepte onder water heerscht, dringt geen enkel waarschuwend geluid tot de vluchtelingen door.



96. Zwijgend vervolgen de zes ptomen hun weg door het water, terwijl zij er zorg voor dragen, dat geen enkel geluid hun aanwezigheid verraadt. Doch Tarzan is even waakzaam als een dier uit het oerwoud. Hij zou al jaren geleden den dood hebben gevonden, als hij in zijn prilste jeugd niet geleerd had, dat oplettendheid een eerste levensvereischte is. Het is een gewoonte van hem om zoo nu en dan achterom te kijken, daardoor komt het ook, dat hij nu de ptomen ziet. Hij weet dat vluchten nutteloos is. Helen is verzwakt door het vreeselijke avontuur, dat zij zoo juist heeft meegemaakt. En de ptomen zijn in het water beter thuis dan zij. Dus is vechten hun eenige hoop. Helen is geheel van streek sinds zij in de waterkamer is achtergelaten. Natuurlijk heeft zij noch Tarzan, noch Herkoef herkend in hun waterpakken. Zij gelooft, dat zij door de ptomen gered is, van den eenen dood om een anderen, nog vreeselijker dood tegemoet te gaan. Maar als de grootste van haar twee metgezellen naar de achtervolgende ptomen wijst, begrijpt zij, dat zij in vriendenhanden is. Tarzan beduidt haar te blijven staan. De drie vluchtelingen gaan nu met de ruggen tegen elkaar staan, in afwachting van den aanval. En het duurt niet lang, of de ptomen hebben hen bereikt!





De inhoud op deze pagina staat onder :
copyright 2013-2015 by Marten Jonker.